Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ

 

Οι άγιοι δεν υπήρξαν κατά φύση αναμάρτητοι, αλλά άνθρωποι με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους [...], γι αὐτὸ καὶ εἶναι ἅγιοι. Ἡ -ρ ω γ μ ὴ- μιᾶς αγίας ανεπάρκειας, ως μέγιστο χάρισμα ανοίγει το δρόμο της μετάνοιας και της μεταστροφής. Επιτρέπει με άλλα λόγια την έξοδο από τη βεβαιότητα και την ασφάλεια μιας ζωής συμπαγούς και αδιαπέραστης.

Mακριά από όλους μας και οι βεβαιότητες, αλλά και η θανάσιμη αυτάρκεια μιας "αγιότητας" που μας κάνει να θέλουμε να διαφέρουμε από τους άλλους τους "αμαρτωλούς". Τελευταίοι κι από τους πιο τελευταίους είμαστε. Η χαρά να αναπαύεσαι στο μηδέν σου. "Ουδενία" το λένε οι πατέρες... Τότε έρχεται το [Ἒν οὗ ἐστὶ χρεία"] και σου κάνει παρεούλα... Ο Δυνατός. Και δεν σαλεύεσαι από τίποτε.... Καὶ νὰ σαλευθεῖς, ποῦ θὰ πέσεις; Ἀφοῦ στὸν πάτο εἶσαι...