ΜΝΗΜΗ ΝΙΚΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗ (13-1-1993)

Τὸ "μεγάλο παιδί", μαζὶ καὶ ὁ "τρελὸς τῆς εὐθύνης" θεσσαλονικέας [π(αι)ζ(ω)γράφ(ω)ς], λογοτέχνης, καλλιτέχνης, φαρμακοποιὸς καὶ ὀπτικὸς φυσιολόγος, ταυτόχρονα καὶ φιλοαγιορείτης καὶ παναγιόφιλος μέχρις δακρύων Νῖκος Πεντζίκης, ποὺ ἐν ζωῇ "σάπισε" στὴ "γῆ τῶν μακάρων" Θεσσαλονίκη, ὅπως ὁ ἴδιος τὴν ἀποκαλοῦσε, καὶ ποὺ ἔζησε μὲ τὴν ἀνάσα τῶν πάντοτε προσφιλῶν του κεκοιμημένων, ὅπως διαπίστωνε ὁ καθηγητὴς Ματσούκας, σὰν σήμερα τὸ 1993, σπάρθηκε γιὰ νὰ βλαστήσει στὸν πρεπούμενο καιρὸ ἀναστημένος, στὴ Μονὴ τῆς Ὀρμύλιας, κάτω ἀπὸ ἀρχαία ρίζα ἐλιᾶς. Καί, ἀκριβῶς ἐπειδὴ "σάπισε ζωντανός, ἄνθισε πεθαμένος", ὅπως τοῦ ἄρεζε νὰ λέει.
Νὰ μᾶς θυμᾶσαι κυρ Νῖκο, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἠγαπημένους "νεκρούς", τὴν κυρία Ἔρση, τὸ λατρευτό σου ὅσιο Ἀρσένιο, τὸ γέροντά σου Αἰμιλιανὸ καὶ τὸν παπα Σεραπίωνα ποὺ σοῦ ὄφειλε τὸ ὄνομά του ὅπως μοῦ ἔλεγε, τὸν ὅσιο Παϊσιο, τὸ δεσπότη μας Σισανίου Παῦλο ποὺ σὲ ἀγαποῦσε (ἄλλωστε τὴν ἴδια μέρα -13 Ἰανουαρίου- φύγατε!) καὶ ἄλλους πολλούς.
Συναντιόμαστε -ἐσὺ τὸ ξέρεις, ἀπὸ πάντα τὸ ἤξερες, γι' αὐτὸ γέλαγες σὰν παιδὶ καὶ ἔκανες καλαμπούρια φενακίζοντας τοὺς σοβαροφανεῖς κάθε ἐποχῆς καὶ κάθε χώρου- "ἀνεπίσημα" σὲ κάθε θεία Λειτουργία, ἀλλὰ καὶ "ἐπίσημα", καθὼς ὅλοι σας μᾶς ἀναμένετε, θὰ συναντηθοῦμε, ἐλπίζουμε, μετὰ τὴ δροσοβόλο ἐκδημία μας! Καλὴν ἀντάμωση!