Γ Ι Α -Τ Η Ν- Τ Α Π Ε Ι Ν Ω Σ Η ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ,

Ταπείνωση εἶναι νὰ ἀπουσιάζεις ἐντελῶς ἀπὸ τὸν "τόπο" ποὺ ὑποτίθεται ὅτι κατέχεις. Εἶναι ἡ περίφημη "οὐδενία" τῶν Πατέρων. Γι' αυτὸ " μηδενικὸς" χωρᾶς ὁλόκληρος τόν Ἄλλο καὶ ὁποιονδήποτε ἄλλον. Δὲν σοῦ περισσεύει τίποτε γιὰ σένα ἢ τὸν πονηρό.
Ὁ τρόπος αὐτὸς μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ σωθοῦμε παρὰ προσλαμβάνοντας καὶ συμπληρώνοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Σὰν μιὰ εὐφρόσυνη πολύχρωμη κουρελού, ἀποτελούμενη ἀπὸ τὰ ράκη τῆς κάθε οὐδενίας ποὺ θὰ στρωθεῖ άγνωστο πότε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ πατήσουν τὰ πληγωμένα πόδια Του. Ἐκεῖνος ξέρει τὸ τὶ καὶ τὸ πῶς. Ἐμεῖς γιόκ. Ἁπλῶς Τὸν φωνάζουμε...
Γι' αὐτό ὅταν ρωτήσανε τὸν ἅγιο Σωφρόνιο τοῦ Ἔσσεξ, ἂν οἱ αἱρετικοὶ θὰ σωθοῦν, ἀπάντησε σὰν γνήσιος γέροντας τοῦ Γεροντικοῦ, "πουθενά στὰ κείμενα ἢ στὰ λόγια τους οἱ Πατέρες δὲν λένε ὅτι αἱρετικός σώζεται, πολύ ὅμως φοβᾶμαι ὅτι στὴν κόλαση θὰ εἶμαι μόνος μου". Αὐτὸ σημαίνει ταπείνωση καὶ εἶναι σαρκωμένη ἐσχατολογία. Δὲν εἶναι οὔτε ψευτοταπείνωση, οὔτε ἐσχατολογική νιρβάνα, οὔτε ἐσχατολογικὸ παραλήρημα, οὔτε ἐσχατολογικὴ σαχλαμάρα.