ΑΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΛΟΥΣΙΑ

 

ΑΝ-ΑΡΓΥΡΟΣ δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι ἂν δὲν εἶμαι ἀφιλ-άργυρος. Ὅσα καλὰ καὶ νὰ κάνω μὲ γεμάτη τσέπη καὶ τὴ σιγουριὰ τοῦ ὅποιου ἀποθέματος χρημάτων, τὰ κάνω γιὰ τὸ θεαθῆναι καὶ τὴν ὑστεροφημία. Ὄχι μὲ π ρ α γ μ α τ ι κ ὴ ὄ ρ ε ξ η. Ὀ Χριστὸς μακάρισε τὴ χήρα πού, καὶ τὸ μοναδικό της δίλεπτο, τὸ "ἔχασε" δίνοντάς το στοὺς φτωχοὺς καὶ φουκαράδες. Μὴν γλυκαινόμαστε λοιπὸν μὲ τὶς φαντασιώσεις μας. Τοὐλάχιστον ἂς κατανοοῦμε ὅτι φαντασιώνουμε γιὰ νὰ μὴ ζοῦμε ἐκτὸς πραγματικότητας.

ΧΑΡΙΣΜΑ ΑΛΟΥΣΙΑΣ δὲν ἔχει ὅποιος βαριέται νὰ πλυθεῖ καὶ "μοσχο"-βρωμάει καὶ μάλιστα στοὺς γύρω του. Ἄπλυτος εἶναι, ὄχι ἄλουστος γιὰ τὸν Χριστό. Ἡ ἀπλυσιὰ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι δεῖγμα πνευματικότητας. Οἱ καταθλιπτικοὶ ἐπίσης τείνουν πρὸς τὴν ἀπλυσιά. Λένε (διηγήσεις παλαιῶν ἁγιορειτῶν πατέρων) γιὰ τὸν ὅσιο Γέροντα Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστὴ ὅτι ὅποτε τοῦ ἔλεγαν τὰ καλογέρια του νὰ τὸν χτενίσουν γιὰ νὰ μὴν εἶναι ἐντελῶς ἀτημέλητος, ὐποχωροῦσε. Βγάζαν ἀπὸ τὸ κεφάλι του ὁλόκληρα κομμάτια ποὺ ἐμεῖς θὰ τὰ ὀνομάζαμε ἐκ τοῦ μακρόθεν "πιτυρίδα", ἀλλὰ αὐτὰ μοσχο-βολοῦσαν σὰν πανάκριβο μοσχοσάπουνο. Ἐδῶ ἔχουμε αἰσθητὴ εὐωδία Χριστοῦ. Θεμελιώδης ἡ διαφορὰ καὶ μεγάλος ὁ κίνδυνος παραπλάνησης ἀπ' ὅ,τιδήποτε "δῆθεν".