Ο ΖΑΚΧΑΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ.

Ο Ζακχαίος δεν υπολόγισε ότι ήταν κοντός, ούτε ότι ήταν κάποιος φημισμένος, έστω και αρνητικά, λόγω οικονομικών ατασθαλιών του ως φοροεισπράκτορος. Αδιαφόρησε για τα " κόμπλεξ" του μπορούμε να πούμε. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να συναντήσει το Χριστό. Γι' αυτό, ξεπερνώντας ενδεχόμενα σχόλια του κόσμου, ανεβαίνει στη συκομουριά, και συναντάει το Χριστό. Εκείνος του λέει να βιαστεί, γρήγορα να κατέβει γιατί θα τον επισκεφτεί στο σπίτι του. Γεμάτος χαρά κατεβαίνει και τον υποδέχεται στο σπίτι του -μάλλον όμως στην καρδιά του- διότι αποτέλεσμα της επισκέψεως του Χριστού στο σπίτι του Ζακχαίου είναι η δημόσια εξομολόγηση και μετάνοιά του, οι οποίες μάλιστα είχαν δρομολογηθεί πριν συναντήσει το Χριστό. Τακτοποιεί και τα χρέη και τις συκοφαντίες εναντίον άλλων ανθρώπων. Ο Χριστός μας δηλώνει ότι ο Ζακχαίος σώθηκε. Μας κάνει εντύπωση το ανέβασμα του Ζακχαίου στη συκομουριά, που θυμίζει το δικό μας ανέβασμα στο δέντρο του Σταυρού του Χριστού για να Τον συναντήσουμε. Μόνον ο Σταυρός του Χριστού σώζει γιατί μόνον αυτός μας εξασφαλίζει συνάντηση μαζί Του. Όλοι οι σταυροί λοιπόν δεν σώζουν, όπως πχ ο σταυρός του αριστερού ληστή. Αλλά και αν δεν ταπεινωθεί ο νους μας πρόσωπο Χριστού δεν βλέπουμε. Το "σπεύσας κατάβηθι" ( :κατέβα γρήγορα) του Κυρίου στο Ζακχαίο απευθύνεται στον καθένα μας ώστε "κατεβαίνοντας" να ταπεινωθούμε. Σε επίπεδο "νηπτικό" θα λέγαμε ότι όταν ταπεινώνεται ο άνθρωπος κατεβαίνει ο νους του στην καρδιά του και βρίσκει τη χάρη του Χριστού μέσα της. Εκεί φυλάσσεται απ' όταν βαφτιστήκαμε. Ο άσωτος νους επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι και ο όλος άνθρωπος ισορροπεί εν ταπεινώσει και προσευχή. Ακολουθούν τα έργα μετανοίας που μας συνάπτουν ακόμη περισσότερο στο Χριστό μας. Ετσι ο ανθρωπος αγιάζεται και ζει τον παράδεισο από τούτη κιόλας τη ζωή. Να είναι η μετάνοια του Ζακχαίου οδοδείκτης φωτεινός σε όλη μας τη ζωή!