Μυρίζομαι ἀπελπισία καὶ αἴσθηση ἀποτυχίας στὰ λεγόμενά σου

ΙΕΡΕΑΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ: Γέροντα, ἐγὼ δὲν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει ὁ κορονοϊὸς ἀλλὰ κι ἂν ὑπάρχει ἂς πεθάνω δὲν μὲ ἐνδιαφέρει.

ΙΕΡΕΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ: Μυρίζομαι ἀπελπισία καὶ αἴσθηση ἀποτυχίας στὰ λεγόμενά σου. Γιά συνέχισε!

Ι. ΥΠΟΤ.: Νά, ἔρχονται τὰ ἔσχατα. Ἀπὸ κάτι δὲν θὰ πᾶμε ὅλοι μας;

Ι. ΓΕΡΟΝ.: Κοίτα ἄλλοι λένε ὅτι ἔρχονται τὰ ἔσχατα καὶ τὸ -ζ ο ῦ ν ε- κάθε στιγμὴ (ποὺ εἶναι ἴσως ἡ τελευταία τῆς ζωῆς μας) σὰν σημερινὴ τωρινὴ κατάσταση μὲ χαρά, κι ἄλλοι -ν ο σ τ α λ γ ο ῦ ν ε- τὰ ἔσχατα γιατὶ ἀπέτυχαν στὰ παρόντα. Σὰ νὰ ἀποζητοῦν καὶ ἐπιδιώκουν μιὰ φυγὴ ἀπὸ μιὰ πραγματικότητα ποὺ τοὺς θυμίζει -ἴσως- κάποιο τους τραῦμα καὶ παρασύρουν κι ἄλλους. Ποῦ βρίσκεσαι ἐσύ; Γι' αὐτὸ ἴσως "κάνεις πὼς δὲν βλέπεις" τὴν ἀσθένεια. Πάλι, τὸ νὰ μὴ σ' ἐνδιαφέρει νὰ πεθάνεις, ἀπὸ ὁποιοδήποτε λόγο κι ἂν προκύπτει, εἶναι καθαρὰ προσωπικό σου ζήτημα. Ἂν ἀρρωστήσεις καὶ διαγνωσθεῖς ὁ ἴδιος μὲ κορονοϊὸ καὶ διασωληνωθεῖς θὰ εἶναι ψέμα; Δικό σου θέμα καὶ πάλι ἂν τὸ θεωρεῖς ψέμα. Ἀποσωληνώσου καὶ πέθανε ἀφοῦ δὲ σὲ νοιάζει. Ἢ μὴ ζητήσεις καθόλου νὰ διασωληνωθεῖς. Μὴ τὰ κάνεις ὅμως ὅλα αὐτὰ τἄχατες "θεολογία" καὶ ἀκόμη χειρότερα μὴν τὰ κηρύττεις. Ἂν κάποιος σὲ ἄκουσε καὶ δὲν προφυλάχθηκε καὶ νόσησε καὶ πέθανε, στὸ δικό μου ἢ στὸ δικό σου πετραχήλι θὰ κρεμαστεῖ; Εἶσαι καὶ παπᾶς, τὸ σκέφτεσαι; Ἐγὼ πιστεύω ὅτι δὲν εἶσαι καὶ ἕτοιμος νὰ φύγεις. Ἀλλὰ καὶ νὰ εἶσαι, οἱ ἄλλοι ποὺ ἔτσι τοὺς συμβουλεύεις εἶναι ἕτοιμοι; Ποῦ τοὺς στέλνεις;

Ι. ΥΠΟΤ.: Δηλαδὴ δὲν εἶναι αὐθεντικὸ αὐτὸ ποὺ νιώθω; Φλέγεται τὸ εἶναι μου μὲ αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω, κάποιες φορές.

Ι. ΓΕΡΟΝΤ.: Τέκνον μου, φιλόϋλον τὸ πῦρ ποὺ σοῦ ἐξάπτει τὴν καρδίαν καὶ τὰς φρένας. Δαιμονικότατον. Ἰδιορρυθμεῖς, θὲς νὰ ξεχωρίσεις. Γιά ταπεινώσου λίγο γιατὶ σήκωσες μπαϊράκι! Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δὲν σοῦ φταῖνε τίποτε. Τὸν ἑαυτό σου βλάψτον ἅμα εἶσαι τόσο ὀλιγόνους, ὅπως δείχνεις, ἂν ἐννοεῖς αὐτὰ ποὺ λές. Θὰ σὲ δεχόμουν ἅμα ἔλεγες: γέροντα, τηρῶ τὰ μέτρα γιὰ νὰ μὴν "ξεχωρίζω" σὲ κάτι, δὲν δέχομαι κόσμο γιὰ νὰ μὴ διασπείρεται ὁ ἰός -ἂς μοῦ λέει ὁ λογισμὸς ὅτι δὲν ὑπάρχει- (δεῖγμα ἀληθινῆς ταπείνωσης) καὶ ἂν ὁ Θεὸς παραχωρήσει νὰ μὲ πάρει ἀπὸ τὴ ζωή, ἂς πάω κοντά Του. Νὰ εἶναι εὐλογημένο. Ἔτσι σὲ δέχομαι. Καὶ θὰ ἤσουν χαρούμενος, ὄχι λυπημένος, πεισμωμένος καὶ κακιωμένος ὅπως εἶσαι τώρα. Ἀλλιῶς τὰ λεγόμενά σου ὅπως τὸ θέτεις προέρχονται ἀπὸ πληγωμένο ἐγωισμὸ ποὺ ἐσὺ γνωρίζεις, ἀλλὰ καὶ μποροῦν νὰ καταστοῦν ὀλέθρια καὶ γιὰ κείνους ποὺ σὲ ἀκοῦνε. Γι' αὐτὸ δὲν τὰ δέχομαι ὡς ἀληθῆ. Θυμίζουν λίγο ἔξοδα παράστασης. Ψψττ! Καὶ ποῦ εἶσαι;! Τὴν ἔχω "πατήσει" μὲ τέτοιου εἴδους μαγκιὲς καὶ ξέρω. Καὶ ἀναφορικὰ μὲ τὸ "ὅλοι ἀπὸ κάτι θὰ πᾶμε δὲ μὲ νοιάζει νὰ πεθάνω" θὰ σοῦ ἔλεγα νὰ σὲ νοιάζει. Νὰ σὲ νοιάζει ὅμως δημιουργικά, ὡς προετοιμασία γιὰ τὴν ἀθανασία, ὅπως ἔνοιαζε τὸ Μέγα Ἀντώνιο ποὺ τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς ζωῆς του ἔτρεμε καὶ ἔλεγε στοὺς Πατέρες νὰ προσευχηθοῦν γιὰ νὰ βάλει ἀρχὴ μετανοίας. Ἐγώ, τέκνον, ἀκολουθῶ ἐκεῖνον καὶ ὄχι ἐσένα, διότι ἡ ζωὴ ποὺ μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶναι μέγα καλὸ καὶ πρῶτο ὑπὸ τὴν αἰώνια προοπτική της καὶ δὲν εἶναι γιὰ τὰ σκουπίδια, ἐπειδὴ δὲ μᾶς γίνονται τὰ καπρίτσια, ὅπως κι ἂν τὰ ἐννοοῦμε. Ἀλλιῶς τὸ πράγμα θυμίζει καὶ λίγο αὐτοκτονία καὶ ἐπιλογὴ μονίμου συγκατοικήσεως μετὰ τοῦ 'Ιούδα ἴσως.... Νὰ προσέχεις λοιπόν....