ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΑΠΟΥΛΗ

 

Φίλοι μου, μᾶς ρωτᾶτε συχνὰ τὶ εἶναι ὁ λειτουργικὸς χρόνος. Δὲ μπορῶ νὰ σᾶς ἀπαντήσω μὲ σιγουριά. Θεωρητικὰ (μέσα στὴν κατάντια μας μόνο θεωρητικὰ μποροῦμε νὰ μιλᾶμε!) εἶναι τὸ σχίσιμο τοῦ χρόνου καὶ ἡ εἰσβολὴ τῆς αἰωνιότητας στὸ τώρα, ἡ ὁποία αἰωνιότητα τελικὰ ἀγκαλιάζει καὶ τὸ τώρα καὶ ὅλο τὸ χρόνο. Μιὰ διασταύρωση τοῦ ΝΥΝ μὲ τὸ ΑΕΙ ποὺ γεμίζει χαρά, παρηγορία καὶ φρεσκάδα τὸν ὅλο ψυχοσωματικὸ ἄνθρωπο. Αὐτὴ ἡ ἐμπειρία σφραγίζει τὸν ἄνθρωπο διὰ παντός. Ὅ,τι καὶ νὰ κάνει μέσα στὴ λειτουργία εἶναι!

Γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ θὰ σᾶς πῶ μιὰ ἱστορία ποὺ μοῦ διηγήθηκε μιὰ ἁγιασμένη ψυχούλα -FSR- θὰ λέμε γιὰ νὰ τηρηθεῖ κατὰ τὸ δυνατὸ ἡ ἀνωνυμία. Ἤμουν διάκονος καὶ καθὼς συζητούσαμε μοῦ λέει αὐθόρμητα: ""Διάκο, χθὲς τὸ βράδυ πῆγα στὸ κελὶ νὰ κοιμηθῶ. Κοιμᾶμαι περὶ τὶς 4 ὧρες. Μὲ τὸ ποὺ κλείνω τὰ μάτια, βλέπω ὅτι εἶμαι μπροστὰ στὴν ἁγία Τράπεζα καὶ βάζω "Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία..." Τελῶ ὅλη τὴ θεία Λειτουργία καὶ στὸ "Δι' εὐχῶν..." ξυπνάω. Εἶχαν περάσει οἱ 4 ὧρες καὶ χτυποῦσε τὸ τάλαντο γιὰ τὴν άκολουθία. Ξεκούραστος καὶ φρέσκος κατέβηκα γιὰ τὴν ἀκολουθία".

Πῶς δικαιολογεῖται αὐτὴ ἡ διαστολὴ τοῦ χρόνου -τῆς μιᾶς ὥρας ποὺ συνήθως κρατάει ἡ θεία Λειτουργία- σὲ τέσσερις ὧρες ἐνῶ ὁ πάσχων τὴν ἐμπειρία ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ χρόνος κυλάει κανονικά; Πιὸ ἀκριβὲς εἶναι νὰ ποῦμε ὅτι χάνεται ὁ χρόνος. Εἶναι ἡ θεία Χάρη ποὺ "πλήττει" καίρια τὸν ὅλο ψυχοσωματικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀνακαινίζει γιὰ νὰ ἐπαληθευθεῖ τὸ γραφικὸ "ἀνακαινισθήσεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης σου". Νὰ ἔχουμε καὶ μεῖς τὴν εὐχὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμένου παπούλη.