Μὲ ἀφορμὴ τὸν θάνατο τοῦ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ,
Σκέφτομαι, μὲ ἀφορμὴ τὸν θάνατο τοῦ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, τοῦ ὁποίου κείμενα διάβασα σποραδικὰ τὴ δεκαετία τοῦ 80 μαζὶ μὲ ἄλλων τῆς λεγομένης "σχολῆς τῆς Θεσσαλονίκης" -Βαφόπουλου, Πεντζίκη, Ἰωάννου, Ξεφλούδα, Γιαννόπουλου, Καρέλλη κλπ- τὸν Χριστὸ νὰ λέει γι' αὐτόν: "τοῦτο τὸ -π α ι δ ί- μου εἶναι ἀθυρόστομο καὶ προκλητικό". Κάπως τὰ ἴδια θὰ ἔλεγε αἴφνης γιὰ τὸν Ἐμπειρῖκο στὸν "Μέγα Ἀνατολικό", ἢ τὴν "Ὑψικάμινο", πάει τὸ μυαλό μου σὲ μία λαμπρὴ διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ συσπουδαστῆ μου στὴν Τρίπολη καὶ συνάδελφου-δάσκαλου Κώστα Μακρῆ στὸν τομέα τῆς Συγκριτικῆς Λογοτεχνίας, ποὺ κατατέθηκε στὸ Παρίσι, θαρρῶ τὸ 1999 (νὰ εἶναι καλὰ ὅπου κι ἂν βρίσκεται), 5-τομη, μὲ θέμα τὴ σύγκριση ἑλληνικοῦ-γαλλικοῦ ὑπερρεαλισμοῦ Μπρετὸν / Ἐμπειρῖκος. Τὸ λοιπόν, ἐμεῖς οἱ ξινισμένοι, εὐλα-βίδ-ηδες Χριστιανοὶ τῶν ἐσχάτων καιρῶν, ἀλλὰ καὶ οἱ γλυκεροὶ καὶ οἱ ξινισμένοι καὶ οἱ νορμὰλ καὶ οἱ εὐλαβεῖς καὶ οἱ νεωτεριστές, δὲν θὰ καταλάβουμε ΠΟΤΕ, πῶς λέει αὐτὸ τὸ "π α ι δ ί - μ ο υ" ὁ Χριστός, οὔτε τὶ αἰσθάνεται ὁ Ἴδιος, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ παντελῶς μᾶς διαφεύγει εἶναι τὸ τὶ ἀπάντησαν τὰ "κακὰ" αὐτὰ παιδιὰ σὲ Κεῖνον. Σιγὰ μὴν πιάσουμε τίποτε! Ἀφοῦ βάζουμε τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς λέει αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς λέμε γι' αὐτούς! Τέτοια ἀναίδεια. Λοιπόν, σιωπὴ καὶ τὰ κεφάλια μέσα. Οἱ ἅγιοι μποροῦν νὰ τὰ καταλάβουν αὐτά, καὶ οἱ ποιητὲς -ἴσως- ὅσο ἔχουν πάρε-δῶσε μὲ τὸν Ποιητὴ τοῦ παντός... Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τὸν Ποιητή μας νὰ κάνει τὴ δουλειά Του ὅπως Ἐκεῖνος ξέρει κι ὄχι ὅπως θὰ θέλαμε ἐμεῖς τὰ ξεφτέρια!