ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΕΛΛΟΓΙΜΟΤΑΤΟ Κ. ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ ΒΟΥΡΛΙΩΤΗ

Ευγενής συγκυρία έσμιξε δυο αριστουργηματικές μορφές, τον παιζω-γράφο μας εκ Θεσσαλονίκης με τον αρχιμανδίτη ιεροκήρυκα και πρωτοσύγκελο της Μητρόπολης Σισανίου και Σιατίστης, εκ της πόλεως των Αθηνών. Το ανά χείρας λαμπρό βιβλίο αποτελεί την άριστη διπλωματική μελέτη του ιερωμένου, υπό την εποπτείαν του δροσερού και ακριβούς καθηγητή Ανέστη Κεσελόπουλου.

Αρχικά,

Πρώτη μου φορά διαβάζω μεταπτυχιακή μελέτη τόσο αφειδώς ρέουσα, ευέλικτον και γλυκείαν. Πρόκειται για λογοτέχνημα, όχι καν δοκίμιο φιλολογικόν. Χωρίς ίχνος περιττών φιλολογικών λογοτεχνικών αναφορών, δήθεν για βοήθεια εμβάθυνσης στο πρωτότυπον, αλλά ούτε και θεολογικών συνταυτίσεων με παρεμφερείς παραπομπές, αλλά μόνον όσο για να ξεχερσώσεις ευγενώς τα αγριόχορτα που φύονται στον αμπελώνα του αρχιεργάτη, για και να καταλάβεις τα μυστικά της φύτευσης, της καλλιέργειας και έπειτα της συγκομιδής του ιδιοκτήτη, τα απολύτως απαραίτητα δηλαδή, καθόσον είναι και παιγνιδιάρης και του αρέσει συνειδητά να κρύβεται στις πανέξυπνες, πανάρχαιες θημωνιές του.

Έπειτα,

Όλη η δουλειά του γέροντα είναι παντελώς ερωτική. Είσαι απολύτως σίγουρος ότι γούσταρε αυτό που έκανε, και σαφέστατα έπαιζε κρυφτό με τον γράψαντα. Τον να ξετρυπώνεις έναν τέτοιο μαμούχαλο, στο φαίνεσθαι, γέρο, που τα ματάκια σου, συχνά πυκνά είναι δακρυσμένα μες στην απογείωσή τους, και ο οποίος μπορεί επίσης, να σε κρατεί επί τρίωρον στο σπίτι του αναγιγνώσκων το τελευταίο του πόνημα, ενώ εσένα σου κλείνουν τα μάτια και δεν μπορείς καν να κουνηθείς στην καρέκλα σου, διότι σε παρακολουθεί αυστηρά και επιτιμητικά, αν σου έρθει να θέλεις να ξεμουδιάσεις, ε, είναι άκρως ενδιαφέρον. Οι πολλοί άνθρωποι σε έναν. Μεγάλη συγγένεια με τον Φώτη Κόντογλου, σε ορισμένα, στην αθώα απολυτοσύνη του. Φυσικά και ο Ν.Γ.Πεντζίκης δεν ήτανε καθόλου πολίτικαλυ κορέκτ. Μα το επιδίωκε να μην είναι, αιρετικός, μα σίγουρα καθόλου αιρεσιάρχης. Μπορεί και να το γούσταρε, να είναι εν ταυτώ, παιδαδωγική μέθοδος και κατακρυμνιστική του ιδίου εγώ του γκιλοτίνα. Και φυσικά, παρ' όλη την τοιαύτην εντρύφεια είχε και τα γούστα του, όπως και τα παράπονά του ως μικρού παιδιού, μην αντέχοντας κάποιον, διαφορετικού στυλ και επίσης μεγάλου ονόματος στο ίδιο φιλικό σαλόνι, ας πούμε, μαζί του. Προσωπική μαρτυρία: Κάποιοι Χαιρετισμοί, στην Αθήνα, μου λέει, "τι να κάνω εγώ εκεί πέρα, (στην εκκλησία) κάθομαι στο μπαλκονάκι μου (στο Θησείο ήταν το μόνιμο ξενοδοχείο του) και... (δεν θυμάμαι τι είπε ότι θα έκανε). Το είπε για να με ψαρέψει; Φυσικά και δεν το πίστευε. Να με εντυπωσιάσει; Δεν ξέρω. Ανατροπέας ήθελε πάντα να είναι και έπεφτε πάντα πρώτος μέσα. Κατ' εμέ, αυτό ήταν.

Επειδή τελευταία

υπάρχει συχνά πυκνά η διατύπωση "Οδικός χάρτης" σε όλα, στην πολιτική, στην ανάπτυξη υποτίθεται, στον έρωτα και ταρατατζούμ στο πάτερο, εγώ τώρα θα χρησιμοποιήσω τον ίδιο όρο για να χαρακτηρίσω την εργασία του π. Εφραίμ, στην οποία αναφέρομαι: Οδικός χάρτης στον Πεντίκη είναι το βιβλίο του. Και ρουφιέται, παρακαλώ. Μπορείτε να πείτε κάτι τέτοιο για μια θεολογική μελέτη; Ε, ναι, εγώ το λέω. Και ευχαριστώ από καρδιάς τον παππούλη για τον μεγάλο, πληθωρικό κόπο του, γι αυτόν τον τρελό, όχι τρελό, σαλό άνδρα της μητρώας Θεσσαλονίκης, συγγραφέα της. Καλήν ανάγνωση σε όλους.