ΕΙΔΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ ΙΔΟΥ 2 ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΠΡΟΧΕΙΡΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΜΑΣ

 

ΠΕΡΙ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟΥ-1

Τὸ πολυτονικὸ εἶναι ἡ "ἔνσαρκη" μνήμη τοῦ προσωδιακοῦ τρόπου προφορᾶς τῶν ἀρχαίων μας προγόνων, οἱ ὁποῖοι πρόφεραν τὶς λέξεις βαστώντας χρονικὰ τὶς διάρκειες τῶν μακρῶν η, ω, τῶν βραχέων ε,ο καὶ τῶν διχρόνων α, ι, υ. Τὸ ἀκουστικὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ τρόπου προφορᾶς -τὸν ὁποῖο μνημονεύουν οἱ τόνοι, τὰ πνεύματα καὶ οἱ συμπλοκές τους- ἦταν σὰν μουσική!.....Νὰ εἶναι καλὰ οἱ ἀλεξανδρινοί, ποὺ βρῆκαν τὴ λύση τοῦ πολυτονικοῦ γιὰ νὰ μᾶς συνδέσουν μὲ τὸ γλωσσικὸ παρελθόν μας, καθὼς ἐξέλιπε σὺν τῶ χρόνω ἐκεῖνος ὁ τρόπος προφορᾶς, ὁ προσωδιακὸς δηλαδή! Μνημόσυνο συνεχὲς ποὺ ζωοποιεῖ καὶ ζωογονεῖ τοὺς ἀρχαίους, μαζί τους καὶ μᾶς τοὺς περιλειπομένους.Ἄρα τὸ πολυτονικὸ ἀποτελεῖται ἀπὸ σημεῖα μ ο υ σ ι κ ά. Προφανῶς τὴ σημασία τους ἤξεραν καὶ οἱ συνθέτες τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς, οἱ ὁποῖοι πχ ὅποτε μιὰ συλλαβὴ τοῦ κειμένου ἔπαιρνε περισπωμένη ("ὀξυβαρυνόταν"), τὸ ἀπέδιδαν μουσικὰ διὰ τῆς πεταστῆς/πετάγματος τῆς φωνῆς ποὺ ἀποδίδει τὸν "κυματισμὸ" τῆς περισπωμένης. Στὴ γαλλικὴ γλῶσσα ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ 4 τόνους μὲ μεγάλη σχολαστικότητα, οἱ τόνοι της (ὀξεία-accent aigu, βαρεῖα-accent grave, περισπωμένη-accent circonflexe καὶ διαλυτικὰ- tréma), ἐπέχουν θέση π ρ ο φ ο ρ ᾶ ς, ΟΧΙ ἐπισημάνσεις δ ι ά ρ κ ε ι α ς ὅπως στὰ ἑλληνικά. Θὰ μποροῦσαν οἱ Γάλλοι νὰ κάνουν τὴ δουλειά τους μὲ 1-2 τόνους λιγότερους, ὅπως ἡ ἰταλική, ἱσπανικὴ, ρουμανικὴ καὶ πορτογαλικὴ γλῶσσες, -οἱ τῆς ἴδιας οἰκογενείας νεορωμανικὲς ἢ λατινογενεῖς- ἀπεναντίας ὅμως τηροῦν μὲ ἀκρίβεια τὴν ἱστορική τους ὀρθογραφία, ἡ ὁποία ἀπέχει πολὺ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ προφέρεις, κάτι ἐξαιρετικὰ δύσκολο. Ἀρκεῖ νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ διαφορὰ -καὶ μόνο- τοῦ εἴδους τοῦ τόνου στὴν ἴδια συλλαβὴ τῆς ἴδιας λέξης, δυνατὸ νὰ ἀλλάζει τὸ νόημά της ἐντελῶς, πχ. pèche τὸ ψάρεμα, pêche τὸ ροδάκινο!! Στὴν προφορὰ μάλιστα, δὲν ἀκούγεται καμία διαφορά!!!Τὸ θεωρῶ, ὡς γνώστης καὶ τῆς γαλλικῆς, ντροπὴ -γιὰ μένα- νὰ μὴν τηρῶ τὸν πολυτονισμὸ στὰ ἑλληνικά. Προσωπική μου ἐπιλογή. Νομίζω ὅτι οἱ λέξεις μονοτονισμένες εἶναι γυμνὲς καὶ κρυώνουν ἢ αἰσθάνομαι σὰ ν' ἀκούω μουσικὴ μονοτονισμένη καὶ ἀνιαρή, πληκτική. Ἐσεῖς βέβαια πολὺ καλὰ κάνετε καὶ χρησιμοποιεῖτε μονοτονικό. Δημοκρατία ἔχουμε! Ὁ καθεὶς τὴν ἐπιλογή του.