Ε) ΛΑΒΕΤΕ ΦΑΓΕΤΕ ΚΑΙ ΠΙΕΤΕ....

ε) Ὁ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς εἶναι -μ έ σ α- στὸ Θεό, κατανοεῖ τὸν πλησίον του μέσα ἀπὸ τὸ Θεό, μᾶλλον "ἀποστελλόμενος" ἀπὸ τὸ Θεὸ πρὸς τὸν πλησίον του, ἀλλὰ καὶ ὁ πλησίον "ἀποστέλλεται" ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸν ἄνθρωπο τῆς προσευχῆς γιατὶ "ἦρθε ἡ ὥρα του". Καθόλου δὲν πᾶς ἐσὺ ὡς "ἐγὼ" πρὸς τὸν πλησίον γιὰ νὰ συναντήσεις τὸν Θεό. Πολλὰ χρόνια ὅμως πρίν, αὐτὸς ποὺ προσεύχεται ἔχει παραδοθεῖ ὡς "νεκρὸς" στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀφοῦ τὸν ντύσει καὶ στολίσει Ἐκείνη, τὸν παραδίδει εὐπρεπισμένον, καὶ τὸν λιτανεύει γιὰ νὰ τὸν φᾶνε καὶ νὰ τὸν πιοῦνε τὰ ἀδέλφια του καὶ ἡ χαρά τους νὰ εἶναι πλήρης, τετελειωμένη!. Ἐδῶ οὔτεν κἂν "κουμπώνει" κάποια πράξη. Εἶσαι μέσα σὲ αὐτὸ ποὺ κάνεις καὶ ἰδέα δὲν ἔχεις. Ἀπὸ τοὺς γλυκασμοὺς ὅμως καὶ τὶς ἐπιπνεύσεις τῆς θείας Χάριτος, παίρνεις εἴδηση πὼς κάτι γίνεται..... Τὰ λόγια σου λιτανεύουν τεμαχισμένη τὴ σάρκα σου καὶ τὸ αἷμα σου. Καθὼς ἐκφέρονται οἱ λέξεις σου, συνεκφέρεται ὅλη σου ἡ ὕπαρξη να χορτάσει καὶ νὰ ξεδιψάσει τοὺς ἀδελφούς σου. Εὐτυχὴς ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔτσι ἐν Χριστῷ ζεῖ καὶ ἀνασαίνει. Δὲν παίρνει χαμπάρι τίποτε ἄλλο. Ὅλα ἔχουν εἰπωθεῖ πιά!