Ἢ ΘΑ ΜΙΛΑΜΕ μέσα στὴν Ἐκκλησία ὡς νεκροὶ καὶ πάντοτε ζῶντες -οὔτε ἔστω σὰν "τολμηροὶ μελλοθάνατοι"- ἢ θὰ βασανίζουμε τοὺς ἄλλους μὲ τὶς ἰδεοληψίες μας.

Ἢ ΘΑ ΜΙΛΑΜΕ μέσα στὴν Ἐκκλησία ὡς νεκροὶ καὶ πάντοτε ζῶντες -οὔτε ἔστω σὰν "τολμηροὶ μελλοθάνατοι"- ἢ θὰ βασανίζουμε τοὺς ἄλλους μὲ τὶς ἰδεοληψίες μας. Ἢ θὰ δίνουμε ζωή, ἢ θὰ διατυπώνουμε "σκέψεις" δικές μας πληγώνοντας, ἂν ὄχι σκοτώνοντας τὸν πλησίον, αὐτοκτονώντας καὶ μεῖς.

Μόνον ἐκεῖνος ποὺ εἶναι νεκρὸς γιὰ τὸ Χριστὸ δικαιοῦται νὰ μπαίνει στὶς καρδιὲς τῶν συνανθρώπων του κεκλεισμένων τῶν θυρῶν καὶ νὰ τὶς ξεκλειδώνει παραδίδοντάς τες στὸ Χριστό. Οἱ "τολμηροὶ μελλοθάνατοι" βασιλεύουν πρόσκαιρα (ἔχουν πέραση), ἀλλὰ εἶναι χαμένοι ἀπὸ χέρι ἂν δὲν τὸ καταλάβουν. Γίνονται ψυχοσωματικὰ μανιακοί, ἀνεπισήμως Ἐδῶ καὶ θριαμβευτικὰ Ἐκεῖ.

Ὅσοι ζητοῦν τὸν Ἕνα τῆς Ἐκκλησίας, ἀληθεύουν. Ὁ καθένας τους καὶ ἕνα τίποτα ποὺ κλείνει τὰ πάντα. Ἔτσι τὰ μαθηματικὰ τῆς Χάριτος ἀναποδογυρίζονται: ὁ ἕνας τοῦ Ἑνὸς μόνος του, εἶναι σὰν ἑκατομμύρια ἑκατομμυρίων καὶ οἱ "ἀμέτρητοι" ἄλλοι, κανείς. Τέλος! Ὁ κύβος ἐρρίφθη, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς πῆρε τὴ σάρκα μας... Ἀπὸ Ποιόν νὰ κρυφτοῦμε;

(ΑΦΟΡΜΗ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ)